Cujo 2008-2021

08-03-2021
Laatst bedacht ik dat ik Cujo helemaal geen plekje heb gegeven.
Cujo heb ik op 9 maart 2021 laten inslapen.
Hij kreeg stuipjes, hing steeds naar 1 kant en viel dan om.
Het was echt zo zielig om te zien. Het was niet direct duidelijk wat het probleem was,
en omdat hij de respectvolle leeftijd van 13 jaar had bereikt ben ik niet gaan sleutelen maar heb hem uit het lijden laten verlossen.

Cujo was, nadat ik als kind 2 konijnen had waar ik totaal niet mee om wist te gaan, mijn eerste konijn als volwassene.
Al snel had ik door dat konijnen niet mijn passie zijn, maar ik was eraan begonnen en heb naar eer en geweten Cujo en later ook de cadeau gekregen Carrie met liefde verzorgd tot de laatste dag.

Cujo en Carrie

Mijn andere knappe vent, Cujo.
Die oren.. die doen het goed! Cujo is dol op banaan. Ik kan nog zo zachtjes een banaan pellen.. Hij hoort het. Als ik dan per ongeluk het stukje laat vallen als hij het wil aanpakken is hij wel zo kippig dat ik in een deuk lig als hij er drie keer omheen rent. Maar het is zo grappig als hij rustig aan zijn hooi zit te kauwen en dat dan ineens die oren omhoog vliegen.  Hee.. banaan!

Carrie is vooral gek op brood. Ik heb altijd gedroogd brood liggen waar ze ’s avonds wat van krijgen. Carrie rent dan als een dolle de kooi in en uit en scheurt het stuk brood uit mijn handen. En ik… durf daarna mijn hand niet meer in de kooi te houden. Ze kan vervaarlijk grommen. Ja… ik geloof best dat jullie dat niet geloven. Zo’n schattig poppeke.

 

Cujo en Carrie zijn weer thuis!

Gisteren heb ik ze weer opgehaald bij Knabbeltje.
Thea heeft geprobeerd ze te koppelen, maar net als ik durft ze er niet mee verder te gaan en Thea heeft toch behoorlijk wat ervaring. Cujo lijkt een waas voor ogen te krijgen zodra hij met Carrie samen zit. Ik begin me af te vragen of ik het lot een handje heb geholpen toen ik hem zijn naam gaf.
Voor mensen is hij echt superlief. Hij wil niet opgepakt, maar als je hem kroelt ligt hij zo heerlijk te genieten. Eigenlijk is hij meer kat dan konijn denk ik wel eens.
Carrie was precies zoals ze hier altijd is. Erg schichtig en alleen ’s avonds als ze gewend is haar stuk brood te krijgen staat ze rechtop op je te wachten. Hoewel ze vandaag de hele dag redelijk relaxed was en vanmorgen heb ik haar zowaar een hele tijd mogen aaien.
 Cujo
Yo, ik ben weer thuis.
Carrie
En ik dus ook. Heerlijk relaxed op mijn oude stekkie.
Vandaag loop ik zelfs niet weg als je een camera voor mijn neus zet.
Die vloer.. erg he? Maar die is toch echt gesopt. Het bouwstof dwarrelt nog steeds rond. Hoe lang zou dat duren?
Thea, bedankt voor de goede zorgen gedurende die drie weken. Ze zaten bij jou niet zomaar in een opvang, maar in een echt warm nest. Als je hem al te erg mist mag je Cujo hier wel eens komen kroelen hoor.

 

Koppelen.. of niet?

Daarstraks kreeg ik wat foto’s van Thea van Knabbeltje. Ze heeft vandaag Cujo en Carrie bij elkaar gezet maar Cujo zit gewoon te wachten dat hij Carrie grijpen kan zegt ze.
Nu ik er even over nadenk moet ik zeggen dat hij voorheen dat ook direct deed. Hij viel haar echt aan terwijl hij enorm aan het grommen was. Doodeng. Of hij haar nu ook echt heeft gepakt weet ik dus eigenlijk niet. Aan de foto’s te zien probeert hij het wel.   Ze zijn allebei ‘geholpen’ dus dat is het probleem niet. Carrie is erg angstig met oppakken zegt Thea en dat klopt wel. Dat is hier ook zo. Ik probeer wel door bij haar in de ren te gaan zitten nader tot haar te komen, maar zodra ze mijn handen ziet is ze weg. Behalve als er een stuk gedroogd brood in zit. Dan ziet ze die hand niet meer.
Eigenlijk lijkt hij hier niet eens op mijn lieve Cujo. Zijn hele lijf straalt boosheid uit. Hopelijk komt het toch ooit goed tussen die twee..

 

Deze zijn allebei heel lief. Carrie met haar getuite lippenstiftmondje. En Cujo heeft zo’n lief koppie. Raar om foto’s van ze te zien die ik zelf niet gemaakt heb.
Dag Cujo en Carrie. Tot gauw.

 

Cujo en Carrie bij Knabbeltje

Vandaag heb ik Cujo en Carrie weggebracht naar Stichting Knabbeltje. Ik dacht eigenlijk dat ze waren gestopt met het pension en dat ik vanwege de hoge nood mijn konijnen mocht laten logeren. Maar Thea (de eigenaresse) vertelde dat het pension dus gewoon weer open is. Mijn konijnen zitten daar heerlijk in best wel ruime hokken. Ik heb wat foto’s gemaakt om te laten zien hoe ze daar zitten maar mijn fotografisch talent ligt niet zo hoog (of zal ik de camera de schuld geven), maar het geeft wel een idee.

Hier de hokken waar ze voornamelijk zullen zitten:

Dat konijn is niet Carrie, Carrie komt eronder en Cujo komt daaronder. De hokken lopen helemaal van links naar rechts door. Ik vind het mooie ruime hokken voor een logeeradres. Om eerst even te wennen zitten ze nu even in de grote rennen, Cujo binnen en Carrie buiten (overkapt, het is lekker warm vandaag). Sowieso krijgen alle konijnen dagelijks de ruimte om lekker even de pootjes te strekken in de grote rennen.

Cujo dus binnen:
En Carrie lekker buiten, direct in haar hum tussen de anderen:
Leuk detail.. mijn konijnen drinken hier nooit uit flessen. Ik heb het geprobeerd, maar behalve dat de kooien kleddernat werden ging nergens anders water in. In hun hokken staan dus waterbakjes. Maar na een paar keer al pratend heen en weer lopen heeft Thea toch een fles  water opgehangen want zonder fles voelt een hok niet compleet. Dat geeft maar aan dat als er iets niet is zoals het hoort, Thea dat dus snel doorheeft en dat geeft een goed gevoel. De rest van de dag ga ik even bijkomen want ik begon te brabbelen en dacht eigenlijk dat dat de zenuwen waren van het tijdelijk afstaan van de konijnen, maar helaas is het migraine. Hopelijk is het morgen over want dat is de laatste dag dat ik hier de spullen opzij kan zetten voor de werkmannen. Konijnenkooien kunnen de schuur in, op die plek maak ik een tijdelijk werkblad dat dan i.p.v. mijn keukenblad is, want op z’n minst koffiezetten moet toch wel kunnen doorgaan.   Vandaag en morgen ook nog de laatste wasjes voor de wasmachine de badkamer uit moet.