Loesjes..

Van web-log juni 2005
Dit heb ik geschreven n.a.v. een schrijfopdracht over keuzes.

Pemmetje (augustus 2000)

De 1e oogoperatie van mijn kat Pemmetje is een gebeurtenis die mij altijd zal bijblijven. Mijn katten zijn mij zeer dierbaar en dit was de eerste keer dat iets ernstigs gebeurde, daarom heb ik dit voorval gekozen.

Het speelde zich af bij de dierenarts in de praktijk. Mijn kat Pemmetje had een plekje in haar ooghoek bij haar neusje. Al eerder had ik dit de dierenarts (Jan vanaf nu) laten zien. Toen ging hij uit van een wratje. Maanden later ging het plekje bloeden. Jan vertelde mij toen bang te zijn voor een melanoom. Een melanoom is een moedervlek die actief en kwaadaardig is. Hetzelfde als bij mensen dus. We maakten een afspraak om de plek operatief te laten weghalen. Een kweekje zou naar het lab gestuurd worden.

Ik vond het vreselijk om Pem daar zo te moeten achterlaten voor die operatie. Stel, dat ze niet door de narcose zou komen.. Liever had ik bij haar gebleven tot ze onder narcose was. Dat was voor haar ook prettiger en bekender. ’s Middags belde ik om te vragen naar het verloop van de operatie. Jan zei toen dat het hoogstwaarschijnlijk inderdaad een kwaadaardig melanoom was. Dit kon hij opmaken uit het vreselijke bloeden tijdens de operatie. Toen ik Pem later die avond mocht ophalen zat ze in de onderste van de kooien. Op de grond in een halletje waar alle artsen en assistenten steeds langslopen. Ik was hier heel boos om. Ze was vreselijk angstig en nog half onder narcose. Later heb ik dit wel geaccepteerd (op deze manier worden de dieren steeds in de gaten gehouden).

De uitslag uit het lab was slecht. Het was inderdaad kwaadaardig. Jan liet mij nadenken over wat er verder moest gebeuren. Doordat het gezwel op een lastige plaats zat was hij er zeker van dat hij niet alles heeft kunnen weghalen. Dit kon betekenen dat het weer kon aangroeien, met alle gevolgen van dien. Na het eerste bezoek had Jan al gezegd dat het eventueel na een slechte uitslag zou kunnen zijn, dat Pem’s oog verwijderd zou moeten worden. Maar.. zei hij, ik moest op mijn eigen intuïtie afgaan, want de intuïtie van een vrouw is altijd goed. Nu de uitslag echt slecht was, begon hij eigenlijk wat aan te dringen op het verwijderen van het oog. Want Pem is toch al 14 en hoe ouder, hoe moeilijker het wordt. Ik begon vreselijk aan zijn mening te twijfelen, en dacht dat hij de operatie als een mooie uitdaging zag (op een open dag van de praktijk merkte ik dat hij erg graag operaties uitvoert).

Ik werd echt heen en weer gegooid tussen mijn gevoelens. Was ik egoïstisch als ik het oog liet zitten? Of juist als ik het weghaalde? Wat was het beste voor Pem? Nu zonder oog, en er zeker van zijn dat het gezwel weg was en nooit meer zou terugkomen? Of afwachten en hopen dat het nooit meer zou terugkomen?
Dus ben ik met Pem naar een andere dierenarts geweest voor een second opinion. Deze dierenarts was mij bekend als zeer goed. Ik kwam daar vroeger, maar de afstand is te ver om met de katten te reizen. Deze dierenarts prees de manier waarop Jan Pem’s oog geopereerd had. Zeer vakkundig noemde hij het. Hij zei wel meteen dat hij zelf het oog er niet direct uit zou halen. Het zag er allemaal prachtig uit, en zolang de kat er geen last van heeft. Over melanomen bij katten wist hij helaas niets, maar hij zou het bij een specialist navragen en mij dan telefonisch op de hoogte stellen. Nadat ik twee maanden later voor de vierde keer maar zelf had teruggebeld, heb ik het gelaten voor wat het was, en mijn intuïtie gevolgd. Die was vanaf het begin; zolang Pem er geen last van heeft, lekker laten zitten dat oog. Ze is namelijk zo vreselijk bang bij de dierenarts, dat ik dit haar liever wilde besparen.

Uiteindelijk is precies een jaar later toch het oog verwijderd nadat het melanoom weer was teruggekomen. Dit keer heb ik gezegd Pem te brengen zodra ze geopereerd kon worden. Na een telefoontje kan ik in een kwartier bij de praktijk zijn. Ik wilde haar niet weer zo achterlaten. Jan vond het goed. Pem kreeg de injectie en ze sliep al heel snel. Dit keer voelde het een stuk beter om naar huis te gaan. Mocht het misgaan, dan ben ik de laatste die ze heeft gezien.

Uiteindelijk is de operatie goed geslaagd. Het gezwel is helemaal weggesneden en kan niet meer terugkomen. Pem herstelt goed.

Wat heb ik hiervan geleerd? Dat ik op mijn intuïtie kan vertrouwen. Want niet zolang nadat ik besloot niet te opereren, bleken haar schildklieren te snel te werken. Op dat moment zou een operatie als deze mogelijk te zwaar voor haar zijn geweest. Dit kon Jan niet weten op dat moment. Als Pem gezond was geweest, had het beter geweest als ze wel toen was geopereerd. Nu was het zover uitgezaaid, dat haar neusje een beetje scheef staat. Ook heb ik geleerd (wat betreft mijn katten) dat ik ze laat helpen op de manier die ík wil. Als ik het ergens niet mee eens ben, dan laat ik dat weten. Uiteindelijk ben ik verantwoordelijk voor ze.

Of ik het een volgende keer weer zo zou doen, hangt af van mijn intuïtie.