| Vanavond heb ik Boeffie laten inslapen. Hij is 21 jaar geworden.
Boeffies achterpoten werden steeds strammer, waarschijnlijk door artrose. Hij kon al een tijdje niet meer goed ergens op springen, maar wel van boven naar beneden. Overal stonden krukjes zodat hij nog wel overal bij kon. Een tijdje terug begon hij moeite te krijgen met plassen. De dierenarts heeft zijn blaas moeten legen en we dachten dat er gewoon even iets vast had gezeten want er was geen gruis of iets dergelijks te zien. Onlangs zag ik hem weer met pijn op de bak en weer bleek zijn blaas vol te zijn. Blijkbaar had hij een kwaal waarbij hij wanneer hij wil plassen tegelijkertijd zijn blaas dichtknijpt. Dit is een kwaal die volgens de da veel bij vrouwen voorkomt door te lang ophouden van de plas. Behalve dit was Boeffie eigenlijk best in orde. Hij at en dronk prima en met smaak en nog steeds was hij gek op spelen met het lichtje. Vanwege zijn stramme achterpootjes deed ik dit maar zelden. Afgelopen maandag had Boeffie weer last met plassen en eigenlijk wilde ik er toen mee stoppen. Toen ik ’s avonds voor ik naar de da ging hem eten gaf en met hem speelde bedacht ik me toch. Hij leek echt nog levenslustig genoeg. In overleg met de da heb ik toen gekozen hem met een lichte dosis valium meer ontspannen te laten zijn zodat hij makkelijker zou kunnen plassen. De da was het ermee eens dat Boeffie niet ondraaglijk leed en dat dit best zou kunnen werken. Na het eerste kwart tabletje schrok ik me wezenloos. Boeffie sleepte zich voort aan zijn voorpootjes want zijn achterpootjes deden helemaal niets meer. Toen ik de praktijk belde werd ik gerust gesteld. Dit kwam door de valium. De dosis was blijkbaar te hoog, dus vanaf de volgende dag nogmaals halveren. Dat ging inderdaad wat beter. Alleen zag ik dat Boeffie toch moeite had op de bak tegen de tijd dat de dosis was uitgewerkt en uiteindelijk heb ik besloten dat ik hem beter nu rustig kon laten gaan dan te wachten tot hij echt helemaal op zou zijn. Vannacht (alsof hij het wist) heeft Boeffie de hele nacht dicht tegen me aan gelegen. Dit deed hij al jaren niet meer. Hij heeft zelfs een tijdje helemaal met zijn kopje in mijn nek gelegen. Zo lief. Vandaag was Boeffie weer heel goed. Hij liep bijna zonder te hinken en heeft heerlijk gegeten en vooral gedronken van de kattenmelk die ik speciaal voor nu had gehaald. Hij was er dol op, maar kreeg er de laatste tijd diarree van en ik gaf dus al een tijd niet meer. Hij heeft zelfs nog gespeeld, hoewel hij al heel snel zo moe was dat zijn achterpootjes hem niet meer konden dragen. Vandaag was echt het juiste moment om hem te laten gaan. Bij de da kon ik meteen naar binnen. De da prees Boeffie om zijn mooie uiterlijk voor die leeftijd en ze was echt erg lief. Hij kreeg het prikje om te gaan slapen en ik heb met hem op schoot gewacht tot hij in slaap viel. Toen heeft zij nog zijn blaas geleegd. Ik weet nl nog van Lola vorig jaar dat ze leegliep toen ik haar netjes in het mandje wilde leggen. Blijkbaar kon Boeffie toch weer goed plassen, want de blaas was leeg. Zijn laatste dag was echt goed. Hij kreeg toen de dosis die zijn hartje zou moeten doen stoppen, alleen had meneer daar helemaal geen zin in. Waarschijnlijk was de bloedsomloop niet goed, want normaal zou het bloed het middel snel rond moeten sturen. Hij heeft toen nog een dosis gehad en het duurde nog lang, maar eindelijk stopte zijn hartje. Zijn ademhaling was wel al eerder gestopt. Terwijl ik hem aaide zei ik maar steeds dat hij mocht gaan. Dat hoorde hij natuurlijk allang niet meer, maar ergens had ik het idee dat ik dat moest doen. Hij ligt nu hier in een draagmand. Voor ik wegging met hem heb ik hem nog even voor Plumo op bed gezet en tegen Plumo zei ik dat ze afscheid van hem kon nemen. Ze heeft hem toen nog een flinke wasbeurt gegeven alsof ze me verstond. Daarstraks maakte ik een cracker voor mezelf en ik stond echt te wachten op Boeffie die dan altijd direct om mijn voeten stond te draaien. Ik probeerde dingen vaak heel stil te doen, of als ik opstond zorgde ik dat hij mijn voeten niet kon zien vanonder het bed. Dan stapte ik achter de tafelpoot ofzo. Hij was er altijd en dat deed me echt vaak zuchten. Mijn hele doen en laten zal veranderen nu hij er niet meer is. Mijn lieve ouwe mannetje. 17 jaar ben je deel van mijn leven geweest. Ik hoop dat je op de Regenboog Brug net zo mag mauwen als je bij mij altijd hebt gedaan. Ondanks dat ik veel op je heb gemopperd ga ik je vreselijk missen. Morgen breng ik hem naar het crematorium in Swifterbant. |
