Carrie

En toen was ik jarig en was daar mijn kadootje:
Carrie
Ze is vier maanden jong en echt een snoepje. Helaas is Cujo het abslouut niet met me eens dus heb ik nu twee kooien in de woonkamer staan. Ach.. ruimte zat. 
Wellicht kan ik ze (laten) koppelen als zij wat ouder is, want hopelijk is dat het probleem. Zij wil wel bij hem, staat steeds erg nieuwsgierig rechtop zijn kooi in te loeren. Voor de duidelijkheid.. Cujo is gecastreerd, dus kleintjes komen er niet van, die zijn er al genoeg. Maar Cujo verandert in een waar monster (what’s in a name) als hij bij haar in de buurt komt. Als er niet meer dan 1 hek tussen zit moet ik er echt met een tak tussen zodat hij haar niet door de tralies heen grijpt. Vervolgens wil hij dan de tak aanvallen. Blijkbaar beseft hij niet dat ik die tak stuur, want ik kan hem nog gewoon aaien en knuffelen.
Zo, dat was het wel weer voor vandaag. Ik ga de beestjes gezelschap houden.

 

Plumo is er nog..

Gelukkig wel. Ik heb flink lopen twijfelen de laatste week.
Haar nieren beginnen het nu echt te begeven. De laatste weken ben ik een paar keer bij de da geweest o.a. vanwege haar voorpootjes die heel vreemd doorzakken. We zijn er nog steeds niet echt achter wat dit nou veroorzaakt. Ze valt ook flink af en vorige week had ze ineens een dikke lip.
Foto: 14 december 2008
Aan de binnenkant van haar bekje zat een flinke ontsteking. Leek een oorzaak te zijn van het nierfalen. Met een naald werd een biopt uit de ontsteking gehaald en ze liet dat redelijk toe. brr Ze kreeg een injectie antibiotica en een controleafspraak voor vandaag. Toen ik ’s middags laat thuiszat en zo naar haar keek, zielig hoopje, besloot ik dat het genoeg was dus ik belde om een eerdere afspraak te maken om haar te laten inslapen. Toevallig kreeg ik de dokter aan de telefoon die had geholpen met vasthouden (had achteraf eigenlijk niet nodig geweest want Plumo is niet meer zo’n tijgerin), en zij zei dat ik beter even kon afwachten en niet te snel die beslissing moest nemen. De antibiotica moest eerst aanslaan.
Zondag zag ik dat de dikke lip wel was geslonken, maar nu zat er een harde zwarte korst aan de buitenkant. Omdat ze ook af en toe wat evenwichtsproblemen heeft en het met Lola toen ook zo erg was besloot ik toch weer te bellen en door te geven dat het vandaag echt over moest zijn. Wat schertste mijn verbazing toen ze gisteren langzaamaan weer begon op te knappen. De ontsteking bleek opengebroken.
Foto: 22 december 2008
Dit had haar blijkbaar al langer dwars gezeten. Ze at en dronk al steeds nog prima, maar nu staat ze er zelfs weer om te vragen. Twijfel, twijfel.. Vanmiddag bij de da bleek ook haar bekje van binnen weer een stuk beter en de ontsteking lijkt te helen. Ze was ook weer een stuk feller en de da moest een paar keer zijn handen wegtrekken (toch weer mijn tijger ). Volgens de da, die er vorige week ook heel anders tegenaan keek, is ze op dit moment echt te goed om er mee te stoppen. Wat zo’n ontsteking toch kan aanrichten. Ik ben gelukkig want ik wil haar echt nog niet kwijt maar ik besef ook dat het niet lang meer zal duren.

 

Fijne feestdagen

Ja, ik leef nog.
Het valt alleen niet mee dat de pc zo ver van de woonkamer staat.

Het is zo ongezellig hier boven te zitten terwijl de beestjes beneden zijn.

Tja, aan elk voordeel..
Maar daar moet dus nog wat op gevonden worden.
Fijne dagen voor iedereen.