|
Vandaag ben ik met Lola naar de dierenarts geweest. Al een tijdje vind ik haar erg duf. Bovendien eet ze gigantisch veel maar heb ik het idee dat ze afvalt.
Vrijdagavond voelde ik een bult in haar hals, zo groot als een knikker. Toen besloot ik langs de dierenarts te gaan ook al was de bult zaterdag weer weg. Ze is agressiever dan anders tegen Boeffie en Plumo en zaterdag heeft ze mij ook flink te grazen genomen. Mijn idee is dus dat haar schildklieren het probleem zijn. Pem had dit ook en ik herken het als hetzelfde.
Bij de dierenarts in de wachtkamer was Lola flink aan het brullen en als gewoonlijk stak ik mijn vingers door het hekwerk.. Ik kon wel janken toen ze me net miste met haar nageltjes. Binnen zei ik meteen maar dat ze niet zo lief kon reageren en we waren op alles voorbereid. Lola was altijd de liefheid zelve bij de dierenarts maar nu ging ze echt door roeien en ruiten. Na mijn verhaal gaf de dierenarts ook meteen aan dat ze aan de schildklieren dacht (dat ik dat dacht had ik niet gezegd) en ze wilde bloed afnemen. Daarvoor werd een assistente bij gevraagd om vast te houden. Lola die voorheen niet genoeg aandacht kon krijgen bij de dierenarts reageerde furieus. Ze probeerde van alles om los te komen en op een bepaald moment zei ik ook dat ze haar moesten laten gaan want het was gewoon te zielig. Ze sprong op de grond en ik kon haar, na even op mijn hurken met haar te hebben gepaaid, weer oppakken en op de tafel zetten. Ik zei de assistente dat ze maar beter handschoenen kon gaan halen. Het lukte nog net een stukje vacht bij haar hals te scheren voor de bloedafname, maar toen ging het weer mis. Ook met handschoenen was Lola dus niet te behandelen.
Ze is net een slangenmens -maar dan kat- en weet zich hoe dan ook los te wurmen. De dierenarts kwam toen met een net (in de vorm van een koker). Het ene uiteinde ging met een strik om haar kopje. Dat lukte redelijk snel. Toen moesten we de rest om haar lijf trekken. Dat gaf nogal wat moeite, maar uiteindelijk zat ze er helemaal in en draaide ik de bodem vast zodat haar pootjes niet weer los konden komen. Maar ook nu kon de dierenarts niet zonder gevaar haar kopje vastpakken. Ze zei toen dat ze het zo zonde vind om alleen maar een verdoving te geven voor wat bloed. Maar ik zag dat een nageltje van Lola’s pootje bloedde en de zooltjes van haar pootjes waren helemaal rood. Toen zei ik, stop maar. Doe maar verdoven, want dit wordt te gek.
Ik moest ook zo denken aan Pem toen ze ditzelfde moest ondergaan. Ze was zo bang dat ze assistente had gebeten. Door!
Nu was nog het probleem haar uit het net te krijgen. Dat was niet zo 1,2,3 van haar af te halen omdat ze tegenstribbelde en haar nagels bleven overal erachter haken. Ze viel met een bons op de grond.. opvangen kon echt niet, en dat neem ik de da ook niet kwalijk.. die nagels. Door wat aan het net te rukken kwam ze eindelijk los. Ik dook op mijn knieën op de grond en duwde haar met de draagmand in een hoek. Ik was zo naïef te denken dat ze er zo in zou lopen. De assistente met handschoenen kon haar de mand induwen waar Lola zat te grommen en blazen. De hele weg naar huis probeerde ze eruit te komen.
Morgen om half negen moet ik haar nuchter brengen. Ik zie er nu al tegenop haar in de mand te krijgen. Ze gaan het bloed ook meteen op andere dingen onderzoeken en over een week krijg ik dan de uitslagen.
Weer thuis was ze volgens mij sneller de mand uit dan dat ik hem open had. En ze liep door het huis alsof ze de grote overwinnaar was. En dat was ze ook natuurlijk.. ze weet nu nog niet dat ze straks echt het onderspit zal delven. Af en toe kan ik haar wel aaien, maar ik ben heel voorzichtig, al probeer ik stoer te zijn. Deze foto is van toen we net terug van de dierenarts waren. Kijk die haren op haar rug..
Oja.. bij een schildklier probleem horen medicijnen. Hoe ik die erin moet gaan krijgen..
wordt vervolgd..
|
