Pemmetje likte en
tepte. Ze likte echt tot je er gek van werd. Ik zat maar steeds mijn arm te draaien want het werd gewoon ruw ervan. En als ze op schoot zat moest je echt een kussentje eronder leggen anders zaten je benen vol gaatjes.
Beauty ging enorm schuimen als je haar pilletjes had gegeven. Toen ze een blaasontsteking had moest ik een paar dagen steeds terugkomen voor een injectie. Niet voor alles is ook een medicijn dat ge-injecteert kan worden, dus in dit geval was het mazzel. Onlangs las ik trouwens iets over capsules die je kan kopen waardoor de kat de smaak niet proeft. Dat zou bij zo’n kat misschien wel een oplossing zijn.
Boeffie wast zichzelf niet. Al jaren niet en daardoor gaat de vacht op zijn buik steeds klitten. Ik mag daar niet kammen van hem en dus 1 keer per jaar wordt zijn buik geschoren. Dat gaat dan weer heel makkelijk. Ik houd Boeffie zo vast dat hij op zijn achterpootjes staat en de assistente scheert zijn buik. Zonder narcose. Gelukkig maar, want narcose bij zo’n oudje vind ik eng. Hoewel het een paar weken terug toch gebeurde vanwege zijn gebit en het helemaal goed is gegaan. En Boeffie mauwt. En mauwt, mauwt, mauwt, mauwt.. Gelukkig hoef ik geen slapeloze nachten meer te hebben sinds ik hem Clomicalm geef op de momenten dat het me even teveel wordt. Hij mauwt vanwege dementie en doofheid. Sinds de operatie hoort hij trouwens weer wat meer..
Lola was net een slangenmens. Ik kon heerlijk met haar knuffelen, maar zodra ze met twee handen werd vastgehouden om ‘iets’ bij haar te doen veranderde ze in een helse tijgerin die hoe dan ook loskwam. Al hield je haar met 4 mensen tegelijk vast. Een tabletje geven was onmogelijk en nageltjes knippen (bij sommige katten moet dat echt) liet ik door de dierenarts doen. Bij de dierenarts was ze liefheid zelve. Alles konden ze met haar doen terwijl ze nieuwsgierig alles om zich heen in zich opnam. Totdat ze zo ziek werd. Toen werd ze ook bij de da die tijgerin.
Plumo kan ik tegenwoordig wel makkelijk tabletjes geven. Al sinds 2003 krijgt ze Fortekor vanwege haar niertjes. In het begin was het niet zo makkelijk, maar uiteindelijk werd ik haar de baas en nu gaat het als vanzelf elke avond. Maar Plumo wil weer alleen op haar kopje en onder haar kinnetje gekriebeld worden. Elk ander plekje krijgt als beloning een tik. Bijna altijd zonder nagels, maar net die ene keer met nagels gebeurt natuurlijk juist bij iemand die het al eng vindt. Ik waarschuw dan ook altijd om Plumo maar niet te aaien. Zij is altijd al bij de dierenarts lastig te behandelen geweest en nu dus problematisch omdat haar nieren slechter zijn geworden en ze het dieetvoer niet lust.
Silvester heeft ‘iets’ met zijn voetjes. Ik mag daar niet aan komen. Heel af en toe als hij lekker relaxed bij me ligt ga ik ze zachtjes aaien en probeer ze ook lichtjes vast te houden. Hij heeft namelijk net zulke problematische nagels als Lola. Ze groeien als kool en zijn vlijmscherp. De andere katten hoeven eigenlijk nooit geknipt maar blijkbaar zijn er uitzonderingen. Hij gebruikt de krabpaal heel goed, dus dat is het niet. Laatst liet ik zijn nageltjes dus bij de da knippen en toen zijn pootje werd vastgepakt kroop hij helemaal klein achterin zijn mandje. Ik laat de onderkant van de mand meestal op tafel staan, dan voelen ze zich iets veiliger en ze kunnen ook wat minder makkelijk wegkomen. De nageltjes waren uitzonderlijk dik voor een kat zei de da nog. Ik denk dat het knippen misschien eens is misgegaan voor hij bij me woonde. Hij heeft van die pluimpjes tussen zijn tenen waardoor je ook niet zo goed kan zien wat je doet.
Waar ik heel blij om ben is dat ik mijn katten makkelijk in de draagmandjes krijg. Ik pak ze op en zet ze erin. Totaal geen moeite. Ze proberen ook geen fratsen om eruit te komen. Ik weet dat er mensen zijn waarbij dit een heel gevecht is, maar daar kan ik me dus eigenlijk niets bij voorstellen.
Mijn katten krabben ook niet aan iets anders dan de krabpalen. Hebben ze nooit gedaan ook. Alleen Beauty wilde wel eens achter een deur aan het behang krabben. Maar dat was eigenlijk maar van korte duur.