|
Vanmiddag heb ik Plumo laten inslapen. Ze is 16½ geworden.
 Foto: 11-12-2008
Gisteren zag ik het ‘al’ gebeuren omdat ze plots niet meer wilde eten. Eten deed ze als een bootwerker en dat ze niet meer at was het teken aan de wand. Gisteravond wist ik het oordeel dus eigenlijk al wel, maar ik kon en wilde geen afscheid nemen en stelde het bellen uit. Vanmorgen was ze helemaal de controle over haar achterpootjes kwijt en behalve dat ze een beetje smeerkaas van mijn vinger heeft gelikt en water gedronken wilde ze niets hebben. Vanaf mijn werk heb ik om half negen direct gebeld voor een afspraak.
Na mijn werk had ik nog twee en een half uur met haar. Ze had nu ook al vliesjes voor haar ogen. Ik ben diepvrieszalm gaan koken en gaf haar eerst een paar stukjes van een plakje ham. Van alles wat ze niet mocht hebben kon ik hier het minst weerstand aan bieden. Ham kreeg ze dus af en toe. Dan was er sad-dag (schijt aan de dierenarts). Ze heeft drie stukjes ham gegeten en de overheerlijke zalm heeft ze alleen aan geroken. Ze wilde maar heel even op schoot (hoe graag ik haar ook wilde blijven knuffelen.. ze moest haar eigen weg gaan) en heeft verder bijna al die tijd in haar nieuwe hangmandje gelegen. Ze stribbelde zowaar nog wat tegen toen ik haar de draagmand in deed, maar op de parkeerplaats voor de da dacht ik even dat ze al vanzelf haar laatste adem had uitgeblazen. Helaas was dat niet zo. Ze moest echt nog het prikje. Zo verrast als de dierenarts vorige week woensdag was, zo verbijsterd was hij nu. Ongelofelijk hoe snel dat kan gaan.
Lieve Plumo, je was ook zo mooi. Al werd je van alle katten altijd het minst gewaardeerd door bezoekers. Pem was zo lief, Boeffie werd door iedereen geadoreerd en Lola was natuurlijk prachtig vanwege haar fijne gestel en die mooie kleuren. Tja en toen Silvester er eenmaal was vielen alle anderen niet meer op. Maar Silvester, die loopt altijd weg.
 Misschien kwam het ook door mij.. “alleen over haar kopje aaien”, zei ik standaard tegen iedereen. Als ze slaat heb jij wat verkeerd gedaan, niet zij. Bangige mensen en kinderen mochten je al helemaal niet aanraken want een hand terugtrekken maakt nou eenmaal meer schade. Maar je was wel mijn knuffeltje en je had zo’n heerlijk snoetje met dat neusje half zwart half wit, soms roze. En die prachtige olifantenteentjes. Als jij zat te eten kreeg je spontaan trek, want je kon zo smakelijk eten. En als je wist dat er iets lekkers kwam kon je zo heerlijk je bekje aflikken bij alleen het idee dat je dat zou krijgen. Is me nooit gelukt dat te filmen.
Lieve Plumo, we missen je.
 |