Gelezen..

Van web-log 22-07-2005

Vogeltjesdans van Ingvar Ambjornsen

Vogeltjesdans
In de pers kreeg Elling al gauw de bijnaam ‘de Noorse Forest Gump’. De hoofdpersoon uit Ingvar Ambjørnsens veelgeroemde en inmiddels verfilmde romancyclus is dan ook een merkwaardige figuur. Deze dertiger beziet de alledaagse werkelijkheid vanaf de zijlijn en houdt zich verre van het gewoel.

Ondanks zijn jeugdige leeftijd is Elling al rentenier. Maar plotseling schrikt hij wakker in een psychiatrische inrichting. Kennelijk heeft een crisis achter de rug. Wat aanvankelijk een onprettige situatie lijkt, ontwikkelt zich tot een welkome pauze. Elling vindt iets wat op een dagelijks ritme lijkt, kan goed opschieten met zijn afdelingsgenoten en beleeft zelfs een platonische liefde. Eigenlijk past zijn nieuwe omgeving veel beter bij zijn hoogstpersoonlijke vorm van logica. Zijn verstand kan even op vakantie, zodat andere onderdelen van zijn opmerkelijke persoonlijkheid alle ruimte krijgen.

Tijdens het Googlen naar wat tekst over het boek kwam ik tegen dat er een vervolg is:

Bloedbroeders
Elling, een vriendelijke, prettig gestoorde kerel is dolgelukkig: eindelijk wordt hij ontslagen uit de psychiatrische inrichting en verhuist hij met zijn kamergenoot Kjell Bjarne naar een driekamerwoning. Maar telefoneren blijkt niet zo eenvoudig als gedacht. En dan al die vreemde mensen om hen heen. Een overmaat aan gevoelens overspoelt onze beide helden…
Opnieuw houdt Ambjørnsen ons een spiegel voor. En wij lachen niet óm Elling en Kjell, maar mét hen – want wij herkennen onszelf maar al te vaak in hun angsten en verlangens, in hun onhandigheid en charme.

De boeken die ik onlangs heb gelezen zijn:

Maggie O’Farrell – Voorbij de liefde
Alice Raikes stapt in Londen op de trein naar Schotland waar haar zussen haar op sation van Edinburgh op zullen wachten. Uren later ligt ze in coma in het ziekenhuis in Londen _ na een ongeluk dat misschien geen ongeluk was.

Terwijl Alice balanceert op de grens tussen leven en dood verzamelt haar familie zich om haar bed. Ze wachten en halen herinneringen op, waardoor oude spanningen komen bovendrijven. Langzaam komen ook Alices eigen herinneringen weer terug: aan haar jeugd en aan haar grote, voorgoed verloren liefde.

Ik had niet direct door dat de schrijfster steeds in een andere tijd een ander personage beschrijft. Dat vond ik wel jammer, maar ik vind het een prachtig boek.

Luanne Rice – Terug naar huis
Nadat een 37-jarige vrouw genezen is van een hersentumor,
besluit ze Thanksgiving Day door te brengen op de boerderij waar ze opgroeide, hetgeen vérstrekkende gevolgen heeft.

Ik vond het een prachtig verhaal, alleen de schrijfwijze vond ik nogal oubollig.

Het knipperleven – Karin Amatmoekrim
Een eenvoudig bezoek aan de tandarts loopt uit op een drama voor de hoofdpersoon uit Het knipperleven. Door een fout van een onhandige tandartsassistent wordt ze voor onderzoek naar het ziekenhuis gestuurd, waar uit foto´s blijkt dat ze terminaal ziek is. Wat volgt is een anti-reactie: ze besluit het tegen niemand te zeggen en door te gaan in de dagelijkse routine. Nog zes weken. Nog zes weken voordat het zo ernstig wordt dat ze niet meer zal kunnen functioneren. Hoe lang kan ze dit verschrikkelijk geheim voor haar omgeving nog verzwijgen? Wat betekenen haar geliefde en vrienden nu nog voor haar? In een directe, dwingende, maar nergens zwaarmoedige stijl ontvouwt Karin Amatmoekrim een nietsontziende visie op menselijk gedrag.

Dit boek heb ik net uit. Het leest heel lekker weg en ik wil zeker nog iets van deze schrijfster lezen.

Geboortetegeltjes

Van web-log juni 2005

Mijn geboortetegeltje:

Dit is vast heel herkenbaar voor mensen van mijn leeftijd en/of hun ouders. Mijn tegeltje heeft de tijd niet heelhuids doorstaan zoals duidelijk is.
Wie heeft ook nog zo’n tegeltje of een ander bijzonder geboortebewijs? Wie dat wil kan een foto ervan mailen om hierbij te zetten.
De tegel van Jeannekes man:

Ze hebben wel wat van elkaar weg.

Fysio juni 2005

Van web-log 03-06-2005

Vandaag was ik voor de derde keer bij de fysio vanwege mijn rug. Vraag me niet hoe het komt, maar ik ben panisch als het gaat om losmaken van mijn rug dmv ‘knakken’. (Kraken is wat anders toch?)
Vandaag schoot ik zowat in een paniekaanval toen ik het die kant op voelde gaan. De therapeut had het gelukkig meteen door maar ik lag gewoon naar lucht te happen.. en toen ging zijn telefoon.   Het was echt even ‘saved by the bell’, we zeiden het tegelijk.

Ik had een momentje om bij te komen waarna ik me er even later toch aan over gaf. Anders heeft de hele therapie weinig zin natuurlijk. Ben ik de enige met deze tic?
Alles wat moet gebeuren laat ik altijd gewoon gebeuren, maar dit.. brrr Maar goed, alles is weer lekker los en als het maandag nog goed gaat mag ik fitnessen. Hoeraaa. Dat wil ik heel graag, maar die sportscholen zijn veel te duur. Hopelijk krijg ik ook wat meer energie als dat fitnessen inderdaad doorgaat. Ik heb namelijk totaal geen puf om wat dan ook te doen. Misschien komt het wel doordat ik slecht ter been was door die rug. Verder dan 150m kwam ik tot gisteren bijna niet. De pc is steeds maar even aan omdat ook dat last geeft en ik kan niet echt maat houden als ik eenmaal online ben. Er zijn zo een paar uur voorbij, maar dat herkent iedereen wel.

Een logeetje

Gisteren was hier zoals in heel Nederland flink noodweer.
Op een bepaald moment zag ik een musje schuilen tegen de regen. Het diertje was helemaal doorweekt en zat eerst een klein uurtje helemaal stil midden in het huisje.
Toen begon het zichzelf flink te poetsen. Andere mussen werden resoluut weggejaagd. “Goed zo”, zei ik steeds. “Die zijn lang zo nat niet.” (ik lijk wel gek)
Het was heel leuk te zien hoe dit musje haar plekje bewaakte. 🙂